Μυρτώ, «η ευχάριστη σαν Μυρτιά, εγγονή του Αριστείδη και δεύτερη σύζυγος του Σωκράτη». Και το όνομά της δεν τη συνόδευε τυχαία… Οι αρχές πάντα όριζαν τη ζωή της, οι αναζητήσεις την ύπαρξή της. Μέχρι που έφτασε να αποδεχθεί την ανθρώπινη φύση της, τη θνητότητά της.

Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της… Ένα ταξίδι μιας προσωπικής εσωτερικής συγχώρεσης, μέσα από τη συνειδητοποίηση χειροπιαστών και άυλων γεγονότων… Η αποδοχή ενός εαυτού, που χρόνια πάλευε ν’ απαρνηθεί. Βρέθηκε μπροστά της, και παρουσιάστηκε με στόμφο, με μια πεισματική επιμονή να γίνει ορατός… Τόσο, που δεν μπόρεσε να τον αγνοήσει. Οι συστάσεις έγιναν, κι οι δυο αναμετρήθηκαν. Και η εσωτερική της πάλη τής θύμιζε το γνώριμο, το βολικό. Όμως, η νέα εικόνα στον καθρέφτη ήταν εκτυφλωτική. Κραύγαζε την ανάγκη της να βγει στο φως! Ούρλιαζε την αγανάκτηση και τον πόνο. Ήθελε να τα αποτινάξει από πάνω της, και καθαρή να παρουσιαστεί, πρώτα στον εαυτό της και μετά στον κόσμο…

Διάσπαρτα γεγονότα, φαινομενικά ασύνδετα, μπλέκονται σε ένα πλέγμα. Κεντιούνται σε τάξη και αταξία… σε ένα κάδρο. Ο ουρανός, το λιβάδι, ένα λουλουδάκι, ένα φυλλαράκι, ο ήλιος, τα σύννεφα και η βροχή, ένα κλαδί, ο κορμός ενός δέντρου, η φυλλωσιά του… και τέλος οι καρποί… ποτέ ξανά δεν είχε δει δέντρο να καρποφορεί τόσο ακατάσχετα!

Και ο πιο γλυκός καρπός μέσα της… μια φλόγα που άναψε και δε θα έσβηνε ποτέ πια… Και κλήθηκε να αποφασίσει σαν την Εύα, και έκανε κι εκείνη τη λάθος επιλογή. Για να βρεθεί αντιμέτωπη με τη γύμνια της και τις αδυναμίες της… Να τις νικήσει και να διεκδικήσει πίσω τον δικό της παράδεισο!